“Het was onze wens een woning neer te zetten die was gebaseerd op een grote schuur, maar het was ook de eis van de gemeente dat we een vorm zouden kiezen die recht deed aan de overgang tussen de bebouwde kom en het natuurgebied waarin we een perceel hadden gekozen”, zegt de bewoonster. “Het was dus logisch dat we vooral voor natuurlijke materialen zouden kiezen. In het oorspronkelijke ontwerp werd dat een huis met een dak en gevelbekleding die volledig in hout waren, maar dat oogde te gesloten, vonden we. Toen heeft onze architect, Rob Reintjes, van JURY!, samen met ons, bedacht dat de helft met riet kon worden bedekt, een huzarenstukje dat hij al eens eerder had ontworpen en dat al eerder werd gedaan met oer-Hollandse molens. Een gevelbedekking van riet, dat is bepaald niet alledaags, maar de rietdekker had er ervaring mee en het resultaat was verbluffend mooi.”
Drie steekwoorden
De bewoners zijn blij dat ze tijd, moeite en geld in het huis hebben geïnvesteerd. “Mijn man heeft voor we begonnen op de rem willen staan en ik heb doorgezet. Achteraf is hij heel blij dat ik dat deed. Niet alleen zijn ná corona de prijzen van materialen sterk gestegen, we hebben ook een huis dat volledig naar onze zin is en voor de lange termijn. Het is een thuis en geen investeringsobject. We hebben ook geboft met een architect die onze bedoelingen zó goed aanvoelde en die zo sterk meedacht. Aan onze drie steekwoorden: open – ruimtelijkheid – verbinding, kon hij perfect een invulling geven.” Drie woorden die alvast samenkomen in de zichtlijnen in de woning en in het contact tussen interieur en exterieur op het niveau van de tuin.
Een heel lange wand
De woonkamer en de keuken zijn slechts door een halve tussenwand met haardmeubel van elkaar gescheiden. Een dergelijke grote, open ruimte kan makkelijk ‘kaal’ ogen, maar dat is met behulp van passende decoratie voorkomen. In de woonkamer is één wand donker gemaakt, met zwarte en bronskleurige motieven die de bezoeker direct fascineren. Ook de keuze van lampen, vazen en een kunstwerk werken sfeerverhogend. Zelfs over de plaatsing van het televisiescherm is nagedacht. Meestal storen deze het zicht als ze niet oplichten, nu lijkt het zwarte scherm, door de tegenoverstelling met de donkere muur, bijna een wanddecoratie. In de keuken is een hoekje gemaakt voor de wijnkast en de koffie. De achterwand is voorzien van een parktafereel, net als een andere wand in de keuken door een Vermeer-achtig portret wordt gesierd. Het lijkt gewaagd classicistische taferelen te combineren met een modernistische inrichting maar het resultaat is juist zeer geslaagd. Een initiatief van de binnenhuisarchitecte en de vrouw des huizes: “Het was onze binnenhuisarchitecte die – terecht – opmerkte dat we een heel lange wand in de woonkamer hadden en dat we daar visueel iets mee moesten doen. Dat donkere behang bleek een gouden greep.”
Het pronkstuk is de trap, die niet alleen onder met boven verbindt, maar ook de ene helft van de woning met de andere. Er is op elke trede visueel contact met het exterieur, omdat het dak daar van glas is. ’s Avond branden er lampen die de trap dan ook nog iets majestueus verlenen. De bovenverdieping is onderverdeeld in een gedeelte voor de kinderen, links, en een voor de ouders, rechts. “We eten en leven natuurlijk samen, maar als we willen komen we elkaar enkel op de overloop tegen”, grapt de bewoonster. Een schuur heeft per definitie een schuin dak. Dat is dan ook overal merkbaar in de kamers maar, de architect heeft het schuine karakter steeds perfect geïncorporeerd in de inrichting. Neem de badkamer, waar de regendouche op het hoogte punt staat, de afspoelkop halverwege en de inkeping in de muur waar shampooflessen en andere benodigdheden staan, op heuphoogte. Het dakraam belicht het ligbad dat precies eronder staat. Het lijkt of het dak is aangepast aan de vorm van de badkamer in plaats van andersom. Soms heeft de architect echter opzettelijk verticale elementen neergezet om het schuine effect te compenseren. Dat geldt voor de wand achter het tweepersoonsbed in de slaapkamer, maar ook voor de glazen schuifdeuren tussen slaapkamer en badkamer. “De binnenhuisarchitecte vond die deuren noodzakelijk om voldoende openheid en ruimtelijkheid te creëren”, stelt de bewoonster. Dat de deuren ook een licht Japans sfeertje toevoegen, omdat ze vaag doen denken aan de papieren schermen in lage Japanse huizen, zorgt ervoor dat ook op de bovenverdieping een artistieke touch bespeurbaar is.
Harmonisch verbinden
Rob Reintjes zorgde voor een perfecte verankering van de woning in de omgeving via de zichtlijnen. “Gewoonlijk betreed je een huis via het midden, maar hier deed de ligging van het perceel ervoor kiezen aan de zijkant binnen te komen. Daardoor liggen de leefruimtes aan de kant die uitzicht biedt op het natuurgebied van het water”, legt de architect uit. “Ook de trap die beide delen scheidt biedt deze constante visuele verbinding, maar zelfs als je op het gazon bent is er nog doorkijk met de natuur in de verte. De verbinding leggen tussen binnen en buiten, niet zelden toch deels nog meer wens dan werkelijkheid in moderne villa’s, is hier volledig gerealiseerd. “Dat is niet alleen mijn verdienste als ontwerper, maar ook die van de uitvoerder. Gewoonlijk plaats je de onderdorpel met zijn bovenkant twee centimeter boven de vloer uit, zodat je over de gehele lengte van de vloer afwijkingen kunt opvangen. ‘Nee Rob,’ zei de aannemer. ‘‘We gaan voor een optimaal rechte vloer zodat die voorzorgsmaatregel niet nodig is.’’ Het effect is een glaspartij die volledig tot de vloer doorloopt. De verbinding met buiten is hierdoor gemaximaliseerd. Dat is die extra procent realiseren die het verschil maakt tussen goed en excellent. Die extra procent hebben we als team naar mijn gevoel overal in deze woning gehaald.”
Fotografie: Jaro van Meerten
